Zomervakantie 2016
Deze zomer zijn we er weer op uitgetrokken met de 'bus'. Dit keer ging de reis eerst via de Eiffel en het Saarland naar de Elzas. Daarna via de Vogezen en de Jura naar de Alpen. Maar in de Jura had opeens de dynamo er geen zin meer in: de V-snaar gilde er over en het controlelampje gaf onraad aan. Het bleek dat het lager van de dynamo was vastgelopen, er was geen beweging meer in te krijgen. Daar sta je dan, op zaterdagmiddag, voor een boerenschuur in St.-Dizier l'Evêque. Toen ik destijds de auto kocht, zat er een doos met onderdelen bij, en ik meende dat daar een dynamo bij zat. En jawel, toen de doos onder de bank vandaan kwam, bleek er een oud exemplaar in te zitten. Maar of die nog goed was, moest nog blijken. Toen ik onder de auto kroop, kwam van de overkant iemand aanlopen. “Vous êtes en panne? Je viens vous aider!”. Inderdaad, ik had panne en hulp sloeg ik niet af. En voor ik het wist, had hij een groot karton voor onder de auto en een flinke gereedschapskist gepakt. Hij knutselde graag aan auto's, en na een poosje sleutelen was de dynamo verwisseld. Vol spanning de auto gestart om te testen, en gelukkig, alles deed het weer zoals het moest. Sommigen vinden de fransen maar onvriendelijk of ongeïnteresseerd, maar mijn ervaring is beslist heel anders, dat bleek ook nu weer!
En zo konden we onze reis naar de Franse Alpen vervolgen. Vanuit de Jura even een klein hoekje Zwitserland meegepikt, waar we de prachtige grotten van Vallorbe bezochten. En toen richting Haute Savoie. Na een paar dagen daar zijn we via Grenoble naar de Ardêche getrokken en daarna richting de Cantal. Onderweg ging de V-snaar toch weer iets slippen, en het lukte me niet om die zelf weer goed te spannen. Dus toen maar even bij een dorpsgarage gestopt. De garagehouder had een paar mooie modelletjes van klassieke Panhards op z'n balie staan, dus vroeg ik of hij vroeger Panhard dealer was. Nee dat niet, maar het was zijn liefhebberij. Hij had twee gerestaureerde limousines, en was nu bezig een zeldzame cabrio te restaureren. 'Wil je 'm zien?' vroeg hij. Nou, dat was niet tegen dovemansoren gezegd. Een prachtige Panhard cabrio stond daar achterin de garage op een brug. Motorisch was alles al ok, nu werd de laatste hand aan de carrosserie gelegd. Prachtig om te zien! Na de bezichtiging was het voor de monteur een fluitje van een cent om met het juiste gereedschap de V-snaar weer goed te spannen. Toen ik vroeg wat ik schuldig was, kreeg ik als reactie: “mais non, on s'aide entre nous avec les voitures classiques!” (welnee, met klassieke auto's helpen we elkaar). Fantastisch toch, als liefhebbers onder elkaar?
We hebben onze weg vervolgd, via de Cantal naar de Dordogne, en daarna noordwaarts naar de Morvan. Daar hebben we nog een uniek automuseum bezocht, le musée Automobile des voitures des chefs d'état, waar diverse auto's stonden die ooit door presidenten gebruikt waren. De eigenaar is een markante persoon, die er een mooie filosofie op na houdt: niet alles weer restaureren zoals het was, maar juist laten zien hoe het na al die jaren er uit ziet. Zo stonden er ook een paar prachtige klassiekers, in de staat zoals ze in de boerenschuren waren aangetroffen: inclusief stof, stro en kippenveren. Kostelijk!
Daarna via de Champagne-Ardennes weer richting Nederland. Toen we na een stop weer startten, bleef echter het controlelampje van de dynamo uit. Geen gunstig teken. Op de camperplek heb ik de accu gecheckt, en die bleek niet meer goed vol. Met de netstroom van de camperzuil heb ik toen de accu opgeladen. De volgende ochtend bij de dorpsgarage het door laten meten, en de conclusie was dat waarschijnlijk de spanningsregelaar de boosdoener was. De accu werd niet meer bijgeladen. Gelukkig zat de accu weer vol, en met een diesel als zelfontbrander wordt niet veel stroom van de accu gevraagd. Dus de tocht naar Nederland toen aanvaard. In plaats van rustig binnendoor in twee dagen, hebben we er voor gekozen om via de snelweg die dag huiswaarts te keren. Vanaf de Ardennen begon het ook nog te regenen, maar in de stroom met de vrachtwagens mee kon ik de ruitenwissers zo veel mogelijk rust geven. Dat bleef zo tot Arnhem, en alleen het laatste stukje van de rit bleef het weer droog. Toen we eind van de middag weer thuis waren, had de rit in de regen zonder ruitenwissers die dag uiteindelijk niet zo heel veel extra inspanning gevraagd.
Via de Hanomag-Mercedes club Nomade is het gelukkig niet moeilijk om aan goede onderdelen te komen. Daar dus maar een nieuwe dynamo opgehaald, en die is nu bij de onderhoudsbeurt gemonteerd. Ook de tweejaarlijkse APK is weer probleemloos uitgevoerd, dus we hopen de komende tijd weer veel plezier met de 'bus' te beleven. In september nog weer de najaarsmeeting met de club, altijd een leuk treffen! Pas geleden kwam er zo'n blauwe envelop met de post, van die andere club die niet weet hoe ze het leuker kunnen maken. Ik werd er op geattendeerd dat ik binnenkort geen mrb meer hoef te betalen. Alsof ik vergeten zou zijn dat m'n bus dit najaar 40 jaar wordt, en als klassieke diesel dan (weer opnieuw) vrijstelling van wegenbelasting krijgt. Maar goed, zulke berichten zijn natuurlijk altijd welkom! Hopelijk niet totdat er weer één of andere Kwiebus als minister of staatssecretaris besluit weer aan die vrijstelling te tornen. Want zeker met onze klassiekers zijn we een beetje de weg kwijt als het gaat om de betrouwbaarheid van het beleid van onze overheid.
